آقای روحانی امروز نیز در جمع برخی از هواداران خود با اشاره به توجه دولت یازدهم به موضوع آزادی بیان، مدعی شده که رقبای او به قدری دارای اندیشه‌های بسته هستند که اگر بر سرکار بیایند در خیابان‌ها نیز دیوار خواهند کشید!

اما شاید در این میان بازخوانی بخشی از مواضع روحانی در ارتباط با یکی از معروف‌ترین و در عین حال محبوب‌ترین آثار سینمای ایران به درستی میزان باز بودن تفکر ایشان و استقبال او از آزادی عقیده و بیان را نشان دهد!

مارمولک فیلمی کمدی به کارگردانی کمال تبریزی، تهیه‌کنندگی منوچهر محمدی و با بازی پرویز پرستویی بود که در سال 82 در سینماهای کشور و به مدتی محدود اکران شد. محتوای این فیلم در ارتباط با دزدی بود که با سرقت لباس‌های یک روحانی، خود را در نقش یک چهره روحانی و امام جماعت مسجدی در یکی از مناطق دورافتاده کشور معرفی می‌کند. نمایش این فیلم در سال 82 باعث اعتراض برخی از جریانات و چهره‌های سیاسی و مذهبی شد. اعتراضاتی که باعث توقف اکران عمومی این اثر شد.

در نهایت سازندگان این فیلم برای جلب نظر مسئولان و شفاف‌سازی در مورد این اثر برنامه اکران خصوصی آن را برای گروهی از مسئولین و مدیران کشور ترتیب دادند که حسن روحانی نیز که در آن زمان دبیر شورای عالی امنیت ملی بود؛ یکی از حاضران در این جلسه بود. 

روحانی در این جلسه و بعد از تماشای فیلم سینمایی «مارمولک» با اعتراض به محتوای این فیلم و ابراز تاسف از ساخت آن گفت: حتی در رژیم شاه هم که دشمن روحانیت بود، کسی جرأت و جسارت ساخت فیلم موهنی مثل مارمولک را نداشت... 

وی همچنین خطاب به منوچهر محمدی و کمال تبریزی (تهیه کننده و کارگردان فیلم) گفت: توجیهاتی که شما برای مثبت جلوه دادن این فیلم به عمل می‌آورید، به هیچ وجه قابل قبول نیست و اصولاً ساخت این فیلم کار نادرستی بوده است.»

این اظهارنظر در حالی از سوی حسن روحانی مطرح شده است که به نظر می‌رسد نظر بسیاری از چهره‌های ارشد نظام در ارتباط با این فیلم چیزی خلاف نظرات آقای روحانی محسوب می‌شد. کمال تبریزی چند سال پیش در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌ها با اشاره به نظر مقام رهبری درارتباط با این فیلم گفت: «من در چند جلسه که مقام معظم رهبری را دیدم فقط از فیلم تعریف کردند و نتیجه‌گیری که از فیلم کردند این بود که متاسفانه این فیلم از طرف کسانی که باید فهمیده می‌شد، نشد.»

حسن روحانی در حالی از آزادی بیان و اندیشه در مقابل سایر رقبای خود صحبت می‌کند که بیش از 14 سال پیش و در زمانی که مسئولیتی به مراتب محدودتر از ریاست جمهوری برعهده داشته؛ نتوانسته فهم درستی از محتوای یک اثر نمایشی سینمایی داشته باشد و به نظر می‌رسد ژست‌های روشنفکرانه امروز او که در عمل بارها بارها ثابت شده که ریشه‌دار نیست؛ بیشتر برای به دست آوردن دل گروهی از مردم جامعه و جمع کردن رای است.

شاهد مثال این موضوع را می‌توان در عملکرد چهارساله دولت یازدهم نیز دید؛ دولتی که رکورددار بیشترین تعداد فیلم توقیفی در دوران مدیریتش است! 

* فردا